MEMLEKETİMDEN İNSAN MANZARALARI'ndan

Nedense çok hüzünlüyüm son günlerde. Olur olmadık yerde derin derin düşüncelere dalıyorum.  Galiba mezuniyet sonrasının vermiş olduğu bi boşlukta var.
Bakma her canım sıkkın olduğunda buraya yazıyorum, hâl böyle olunca da ortaya çok mutsuz bir insan tablosu çıkıyor. Öyle değilim aslında, cidden. Neşe tükenen bir şey bence, tüketiyorum.
Geride bıraktığım hayatı özledim. Vazgeçtiğim şeylerin pişmanlığı da var.
İşsizim de.
İçimden hep Nazım Hikmet'in o muhteşem şiiri geçiyor. Durup dururken mısraları beynimde dönüyor.
Buyrun siz de bir kez daha hatırlayın, yâd edelim...


Haydarpaşa garında
1941 baharında
                         saat on beş.
Merdivenlerin üstünde güneş
                                           yorgunluk
                                                       ve telaş.
Bir adam
           merdivenlerde duruyor
                           bir şeyler düşünerek
Zayıf.
Korkak.
Burnu sivri ve uzun
yanaklarının üstü çopur.
Merdivenlerdeki adam
                   - Galip Usta-
                      tuhaf şeyler düşünmekle meşhurdur:
"Kâat helvası yesem her gün" diye düşündü
                                              10 yaşında.
"Babamın bıçakçı dükkânından
Akşam ezanından önce çıksam" diye düşündü
                                                 11 yaşında.
"Sarı iskarpinlerim olsa
kızlar bana baksalar" diye düşündü
                                   15 yaşında.
"Babam neden kapattı dükkanını?"
Ve fabrika benzemiyor babamın dükkânına"
                                          diye düşündü
                                           16 yaşında.
"Gündeliğim artar mı?" diye düşündü.
                                  20 yaşında.
"Babam ellisinde öldü,
ben de böyle tez mi öleceğim?"
                              diye düşündü
                               21 yaşındayken.
"İşsiz kalırsam" diye düşündü
                         22 yaşında.
"İşsiz kalırsam" diye düşündü
                         23 yaşında
"İşsiz kalırsam" diye düşündü
                         24 yaşında.
Ve zaman zaman işsiz kalarak
"İşsiz kalırsam" diye düşündü
                         50 yaşına kadar.
51 yaşında "İhtiyarladım" dedi,
                  "babamdan bir yıl fazla yaşadım."
Şimdi 52 yaşındadır.
İşsizdir.
Şimdi merdivenlerde durup
                      kaptırmış kafasını
                             düşüncelerin en tuhafına:
"Kaç yaşında öleceğim?
Ölürken üzerimde yorganım olacak mı?"
                                                     diye düşünüyor.
Burnu sivri ve uzun.
Yanaklarının üstü çopur.
Denizde balık kokusuyla
döşemelerde tahtakurularıyla gelir
                             Haydarpaşa garında bahar.
Sepetler ve heybeler
        merdivenlerden inip
                       merdivenleri çıkıp
                                      merdivenlerde duruyorlar.

Polisin yanında bir çocuk
                      - tahminen beş yaşında -
                                          iniyor merdivenleri.

Nüfusa kaydı yok
fakat ismi Kemal.

Merdivenleri bir heybe çıkıyordu
                                   bir halı-heybe.

Merdivenlerden inen Kemal
                             yapayalnızdı
                                       - kundurasız ve gömleksiz-
                                                  ortasında kâinatın.

Açlığından başka bir şey hatırlamıyor
                                            bir de hayal meyal
                                                       karanlık bir yerde bir kadın.

....