EYLÜLLE VEDALAŞMAK

     Belki ömrümün en güzel Eylül'ünü yaşayacakken bunun birden  hüzne dönüşmesi..
Eylül'ün hiçte bir anlamı yoktu benim için önceleri. Sararmış, kızıla boyanmış yaprakları, güneşi ve aralıklarla yağan yağmuru dışında. Ama farklıydı bu defa. Tatlı telaşlarım vardı yerini büyük mutluklara bırakan, içimi huzurla dolduran.

   Ne bileyim işte sonunda birden her şeyin akışı değişti sanki,kırılıyorum, üzülüyorum, kendimi çaresiz hissediyorum, devasa bir ağlama hissi buluyorum içimde. Ağlıyo muyum? Hayır. Ağlamayı sevmiyorum, ağlatmayı sevmediğim gibi..
   Çok sevdiğim insanların beni daha az sevmesine tahammülüm yok. Bu hayatta çoğu şey karşılıklıyken sevgi öyle değil, tıpkı özverinin de karşılıklı olmadığı gibi. Vel hasıl kelam, belki küçücük bir olayı kocaman yaptım kafamda ama içimdeki üzüntünün biraz gitmesi için yazmam gerekiyodu.

     Hoşçakalın, Hoşçakal Eylül,