BU DEFA BAŞKA UMUTLARLA ÇALIYORUM KAPILARINI

Bugün güzel bir gün. Hava güneşli. Bahar havası. Erken kalkmanın mutluluğu var içimde. Küçük kardeşim uyuyor. Ekmek alma görevi bende. Her zaman yaptığım gibi posta kutusuna bakıyorum. Beklediğim bir şey olmasa da tuhaf bir alışkanlık haline geldi. Evet, bir mektup var içinde hem de benim adıma. Büyük merakla alıyorum. Fransa'dan gelmiş. Claire ve Florent bana cevap yazmış olmalı. O kadar mutluyum ki, heyecandan mektubu nasıl açtığımı bilmiyorum. Aa içinde benim yolladığım fotoğraflar var. Biraz daha bakınca benim yolladığım mektubunda içinde öylece durduğunu fark ediyorum. O an yaşadığım hayal kırıklığıyla kaldım ancak. Mektubu dikkatle inceleyince benim yolladığım mektubun ulaşmadığını fark ediyorum. Mektubu ilk gördüğümde öyle heyecanlanmışım ki üzerindeki yazının bana ait olduğunu bile fark etmemişim. Mektubun üzerindeki ibareye bakılırsa ben bir markete ya da mağazaya yollamışım :)
Bu mektup hikayesini daha önce şu yazımda anlatmıştım. Ama hâlâ vazgeçmiş değilim. Bu defa çok araştırdım. Bu aileye ulaşcam. Google Map'ten mahallelerine kadar gittim. Onlara bu kadar ulaşma istediğimin sebebi ne bilmiyorum. Ama dedemin vefatından sonra daha çok körüklendi bu isteğim. Bazen böyle oluyor, aslında mecbur değilim ama kafamda planladım ve olmadı ya huzursuzum. Sanki onlara ulaşsam dost canlısı dedem mutlu olacak yerinde. Ama büyük hissediyorum, bu defa gidecek ben de buraya büyük mutlulukla yazacağım.

Bir mektup haberim de yurt içinden.Kübra, mektup arkadaşım. Bana çok güzel bir mektup yollamış. Öğrencileri için panoya hazırladığı Necip Fazıl, Nazım Hikmet, Sezai Karakoç dizelerinin arasına kendi cümlelerini sıralamış. Öğrencilerini anlatmış tek tek. Artık birçoğunu ben de tanıyorum. Ben de ona bir cevap yazdım tabi. Onun ki kadar nostaljik olmasa da.

İşte bunlar da benim hayatımın geri kalanının ufak uğraşıları...
Son olarak Fransa demişken şu şarkıyı da şuraya kondurayım. Hem Kübra'da sever, biliyorum.