15 Temmuz 2015 Çarşamba

SİZ DE Mİ SEVMEDİNİZ BURAYI



Özlediğim her şey öyle uzakta ki. Gerçi yanımda olsa niye özleyim dimi. Benimki de laf.
Bu şehir artık öylesine boğuyo beni. Mutlu görünüp, mutsuz olmayı maske edindim kendime. Allah'a şükür öyle büyük dertlerim de yok, sağlık olduktan sonra halledilmeyecek iş mi var. Ama yine de olmuyo. O eski samimi mutluluğum yok. Her şey ne güzelmiş eskiden valla. Büyümeyin siz hiç. Ne basit basit şeylere canım sıkılırmış. Artık bi hayat mücadelesine girince herşey ciddi ve acele. Hiçbir şeyin ertelemesi 'aman sonra hallederim'i yok yani.
Büyükmüş gibi hareket etmesi de ayrı bir sorumluluk ha. Tüm bunlarla uğraşırken yanında nefes alacak bir dost arıyorsunuz ama yok. Bu şehirde hiçbir dostum yok işte.

Çanakkale'nin insanını, ağzımı gözümü yamultan, saçlarımı ağzıma dolduran rüzgarını, havasını, kokusunu, akşamını, sabahını, gün batımını, rengarenk bahçelerini, ortancalarını ne çok özlüyorum. Oradan getirdiğimiz ortancalar bile küstü buraya, çiçeksiz öylesine yaşıyolar.
Ulan ne melankolik oldum. Oysa ki dışarda herkes bana 'ne kadar güleryüzlüsün' der. İçim öyle değil canım. Bi garip bir şey oldum çok mutlu olduğum bi anda birden içimi bi hüzün kaplıyo. O niyeyse.


 Aman ya neyse artık Kpss'de bitti. Bol bol  kitap okuyup yazmak lazım onları. O zaman bu ruh halinin çok dışında yazılar görebilirsiniz. Blogta da bol bol okurum. Kaç ay oldu sizlerin yazılarını okumayalı da. Bloğu öyle boş bırakmışım ki 'anahtar kelime aramasında' tek bir kelime dahi yok. Artık buralardayım, görüşücez yine...



6 yorum:

  1. Olur ki bazen ara ara gülerken ağlayası gelir insanın.
    Geçmiş gitmiş derler özlemekle yetinmek kalıyor bizlere.
    Bol kitaplı günler dilerim :)

    YanıtlaSil
  2. Burası dediğiniz dünya ise; evet.

    YanıtlaSil

Benzer Yazılar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...